แม่ : สวัสดีค่ะ
พยาบาล : สวัสดีค่ะแม่ วันนี้มาตรวจอะไรคะ
แม่ : พาน้องมาตรวจตาค่ะ (พูดพร้อมยื่นเอกสารเบิกค่าเดินทางให้เรา)
พยาบาล : เป็นไงบ้างต้องใส่แว่นมั้ย (ถามพร้อมกับยื่นเอกสารให้แม่เขียน)
แม่ : ไม่ค่ะ หมอบอกน้องยังอ่านได้อยู่
พยาบาล : อ่อ ดีแล้วค่ะ มาตรวจตามนัดนะคะ (สำหรับคนไข้คนนี้ไม่ค่อยห่วงมากแม่พาตรวจตลอดไม่ขาดนัด ตอนที่คนไข้และแม่กำลังจะกลับพยาบาลก็หันไปเห็นรองเท้าที่คนไข้ใส่ สีชมพูหวานแหวว) โอ้โห้ใส่รองเท้าสวยด้วย ไหนๆมาดูใกล้ๆสิ ใครซื้อให้เนี่ย
แม่ : (ยิ้ม) ยายเค้าซื้อให้ค่ะ
พยาบาล : สวยเลยนะเนี่ย ขอยืมใส่บ้างได้มั้ย
คนไข้ : (ยิ้ม เขิน ยืนบิดม้วนตัวไปมา)
พยาบาล : มาๆๆ ขอถ่ายรูปเก็บไว้นิดนะว่าหนูใส่รองเท้าน่ารักมาก ขออนุญาตนะคะแม่
แม่ : เอาเลยค่ะ ถ่ายเลย (ยิ้มและช่วยจัดท่าลูกให้อยู่นิ่งๆเพื่อให้เราถ่ายรูปได้)
คนไข้คนนี้เป็นกลุ่มอาการเอเพิร์ตที่มีการเชื่อมติดกันผิดปกติของกะโหลกศีรษะ และมีนิ้วมือนิ้วเท้าที่ติดกันไม่แยกออกเป็นนิ้วแต่ละนิ้ว เมื่อถึงอายุที่เหมาะสมแพทย์จะผ่าตัดแยกนิ้วมือให้ เพื่อใช้ในการเขียนหนังสือและการดำเนินชีวิตประจำวัน ส่วนนิ้วเท้านั้นจะปล่อยไว้แบบเดิมไม่ได้ทำผ่าตัดแยกนิ้วเหมือนมือ แต่เด็กน้อยคนไข้ของเราคนนี้ก็ยังมีความสุขกับเท้าที่แตกต่างจากคนอื่น มีความสุขกับการได้ใส่รองเท้าสีสันสดใสรูปแบบน่ารัก บางทีความสุขก็อยู่ใกล้แค่เอื้อม เพียงแค่เราเลือกที่จะมองหรือไม่แค่นั้นเอง ซึ่งความจริงแล้วความผิดปกติของร่างกายไม่อาจปิดกั้นความสุขทางใจ ถ้าเราเลือกที่จะมอง