เรื่องเล่าจากห้องตรวจ ตอนที่ 1 รองเท้าของหนู

เล่าเมื่อวันที่ 12 ก.ย. 62
โดยอาทิติยา แดงสมบูรณ์

แม่ : สวัสดีค่ะ

พยาบาล : สวัสดีค่ะแม่ วันนี้มาตรวจอะไรคะ

แม่ : พาน้องมาตรวจตาค่ะ (พูดพร้อมยื่นเอกสารเบิกค่าเดินทางให้เรา)

พยาบาล : เป็นไงบ้าง ต้องใส่แว่นมั้ย (ถามพร้อมกับยื่นเอกสารให้แม่เขียน)

แม่ : ไม่ค่ะ หมอบอกน้องยังอ่านได้อยู่

พยาบาล : อ่อ ดีแล้วค่ะ  มาตรวจตามนัดนะคะ (สำหรับคนไข้คนนี้ไม่ค่อยห่วงมาก แม่พาตรวจตลอดไม่ขาดนัด  ตอนที่คนไข้และแม่กำลังจะกลับ พยาบาลก็หันไปเห็นรองเท้าที่คนไข้ใส่ สีชมพูหวานแหวว)  โอ้โห้ ใส่รองเท้าสวยด้วย  ไหน ๆ มาดูใกล้ ๆ สิ ใครซื้อให้เนี่ย

แม่ : (ยิ้ม) ยายเค้าซื้อให้ค่ะ

พยาบาล : สวยเลยนะเนี่ย ขอยืมใส่บ้างได้มั้ย

คนไข้ : (ยิ้ม เขิน ยืนบิดม้วนตัวไปมา)

พยาบาล : มา ๆ ๆ ขอถ่ายรูปเก็บไว้นิดนะ ว่าหนูใส่รองเท้าน่ารักมาก  ขออนุญาตนะคะแม่

แม่ : เอาเลยค่ะ ถ่ายเลย (ยิ้มและช่วยจัดท่าลูกให้อยู่นิ่ง ๆ เพื่อให้เราถ่ายรูปได้)

คนไข้คนนี้เป็นกลุ่มอาการเอเพิร์ตที่มีการเชื่อมติดกันผิดปกติของกะโหลกศีรษะ และมีนิ้วมือนิ้วเท้าที่ติดกันไม่แยกออกเป็นนิ้วแต่ละนิ้ว  เมื่อถึงอายุที่เหมาะสม แพทย์จะผ่าตัดแยกนิ้วมือให้ เพื่อใช้ในการเขียนหนังสือและการดำเนินชีวิตประจำวัน  ส่วนนิ้วเท้านั้นจะปล่อยไว้แบบเดิม ไม่ได้ทำผ่าตัดแยกนิ้วเหมือนมือ  แต่เด็กน้อยคนไข้ของเราคนนี้ก็ยังมีความสุขกับเท้าที่แตกต่างจากคนอื่น มีความสุขกับการได้ใส่รองเท้าสีสันสดใสรูปแบบน่ารัก  บางทีความสุขก็อยู่ใกล้แค่เอื้อม เพียงแค่เราเลือกที่จะมองหรือไม่แค่นั้นเอง  ซึ่งความจริงแล้วความผิดปกติของร่างกายไม่อาจปิดกั้นความสุขทางใจ ถ้าเราเลือกที่จะมอง